Waterleidingduinen zonsopkomst

Vent

We hebben een jaartje overgeslagen, maar gaan nu weer lekker naar de Alpen om te wandelen. We gaan dit keer naar Vent in het Ötztal in Oostenrijk. We hebben het afgelopen jaar veel gewandeld in Nederland en de laatste weken is het weer ook erg goed, dus we hebben er erg veel zin in.

29 juni 2007

Op vrijdag 29 juni stappen we net na de ochtendspits in de auto. We gaan naar Tirol maar doen het lekker rustig in twee etappes. De reis gaat voorspoedig en al snel sjezen we over de Autobahn. Zo’n 50 km voor Ulm komen we in de file terecht en we doen over die 50 km ruim een uur. Het is dan ook al rond 18:00 uur als we bij ons hotel in Ulm aankomen. We hebben ruim 700 km gereden in een kleine 9 uurtjes. Snel gooien we de koffers en tassen in de kamer en gaan we richting het centrum van de stad om lekker te eten. In een pannenkoekenhuis eten we een stevige Duitse maaltijd en daarna lopen we terug naar het hotel waar we al snel gaan slapen.

30 juni 2007

We ontbijten in het hotel en zeulen vervolgens de koffers en tassen weer naar de auto. Al snel zijn we weer op pad en de rit richting de grens gaat voorspoedig. Vlak voor de grens houdt de Autobahn echter zomaar op en moet al het doorgaande verkeer naar Oostenrijk en nog verder, verder op een soort karrenpad met alle vertragingen van dien. We passeren de grens in een tunnel bij Füssen en vervolgen onze weg in Oostenrijk richting Reutte. Gelukkig is de weg hier beter berekend op de stroom auto’s. Bij Imst draaien we zelfs de snelweg op maar dit is van korte duur want al snel zien we de afslag naar het Ötztal. Via een prima weg rijden we het dal in. We passeren Ötz, Umhausen en Längeveld en komen dan aan in Sölden. Hier lunchen we en na het eten gaan we weer verder voor het laatste stukje.

Kort daarna verlaten we de doorgaande weg richting Italië en draaien we het Ventertal in. We stijgen nog verder en om een uurtje of 14:00 zijn we er: de weg houdt op en we zijn gearriveerd bij Hotel Kleon in Vent op bijna 1900 m hoogte. We checken in en pakken de koffers min of meer uit en besluiten om van het mooie weer te genieten en een korte wandeling te maken. In ongeveer een halfuurtje lopen we over de weg naar Rofenhöfe. Hier steken we de hangbrug over en vervolgens lopen we via een pad aan de andere kant weer terug. Als we bij het hotel aankomen, zijn we precies op tijd voor tea-time: elke middag tussen 16:00 en 17:00 uur is er koffie en thee met koek. Lekker, zeker na zo’n inspannende wandeling :). Daarna rommelen we nog wat op de kamer en frissen we ons op voor het diner en ten slotte gaan we lekker slapen. We moeten morgen immers fris zijn voor onze eerste echte wandeldag!

1 juli 2007

Onze eerste wandeldag. De zon schijnt en we hebben heerlijk en lang geslapen. We kunnen er tegen aan. We vertrekken om ongeveer 9:00 uur uit het hotel en lopen door het dorp, over de brug en verlaten we het dorp. We maken een steile klim door het bos en volgen route 902. Op enkele open plekken hebben we een prachtig uitzicht op het dorp en op de omliggende besneeuwde toppen zoals de Similaun. Na een flinke klim komen we aan bij Ramolalm op 2215 m. We zitten ondertussen boven de boomgrens en het uitzicht is dan ook prachtig. Ramolalm was vroeger vast een hut, maar nu nog slechts een hoopje stenen en planken. Op een van die stenen ploffen we neer voor een hapje en een drankje.

Daarna slaan we links af – we gaan niet verder op de 902 richting het Ramolhaus maar gaan richting Mutsbichl (2360 m). Het pad daarnaar toe stijgt nog licht en we komen daarbij op ongeveer 2400 m uit. Toch niet slecht zo 500 m klimmen op een eerste dag! Bij Mutsbichl verdienen we een stempel op onze kaart en daarna beginnen we aan de afdaling. Deze is soms vrij steil en voert ons weer door het bos.

Om 12:30 uur zijn we weer bij het hotel en we schuiven zo aan voor de lunch. Zoals dat hoor bij het wandelen, bestaat de lunch (onder andere) uit goulashsoep. Heerlijk. Na de lunch gaan we even buiten in het zonnetje zitten en het plan is om later in de middag nog een korte wandeling te maken. We zitten echter wel erg lekker en Mandy doet zelfs even een dutje; eerst buiten in de zon maar daarna toch maar binnen op bed. Zo’n dag in de buitenlucht en de lichamelijke inspanningen zijn we niet gewend. ’s Avonds volgt weer het ritueel van opfrissen en dineren en, na een spelletje en een hoofdstukje lezen, lekker slapen.

2 juli 2007

Het heeft vannacht flink geregend en de vooruitzichten voor vandaag zijn ook niet al te best. Als we na het ontbijt de VVV bezoeken, die tegenover het hotel zit, is het echter droog. We besluiten dan ook om toch maar op pad te gaan. We gaan vandaag naar de Martin Busch Hütte op 2501 m hoogte. In het zuiden van Vent verlaten we het dorp over de Ötztaler Jungschützerweg (923). De weg is breed, goed begaanbaar en vrijwel nergens echt steil. Het kost ons bijna 3 uur om bij de hut te komen. In die 3 uur is het soms droog en soms spettert het wat. Pas het laatste stukje begint het echt te regenen.

In de hut is het heerlijk warm. We komen weer even op temperatuur, want het is met zo’n 7 °C best koud buiten, en genieten van een kopje thee en een bord Kaiserschmarren. Heerlijk! En we hebben het verdiend (vinden we) want we hebben toch maar mooi 600 m geklommen ruim 10 km gelopen op onze tweede wandeldag.

Drie kwartier later gaan we weer op pad. Het is dan min of meer droog, maar dat blijft helaas niet lang zo. Het begint weer te spetteren en al snel echt te regenen. Dankzij onze gore-tex jassen blijven we grotendeels droog, maar onze benen worden wel aardig nat. Sterker, onze broeken zijn doorweekt en bij Mandy loop het zelfs haar schoenen in. Niet echt ideaal om te lopen. Helaas kunnen we niet schuilen, niet terug en moeten we gewoon doorlopen. Als een stel verzopen katten komen we tegen 15:00 uur in het hotel aan. Alle natte zooi gaat snel uit en op de kachel. Zelf warmen we ons op in een heerlijk warm bad en daarna eventjes onder het dikke donzen dekbed. Daarna is het tijd voor thee en koek. ’s Avonds is het Bauerbuffet-avond. Lekker. Hopelijk is het weer morgen beter; de voorspellingen geven dat in ieder geval wel aan.

3 juli 2007

Als we wakker worden, schijnt de zon. Er drijven wel wat wolken langs de hemel en het weerbericht voorspelt later in de middag toch weer regen, maar voorlopig is het mooi. Vandaag gaan we naar de Breslauer Hütte op 2844 m hoogte. Na het ontbijt begin ik aan het eerste deel van de wandeling; vanuit Vent loop ik over weggetje met een aantal flinke haarspeldbochten naar Stablein op 2356 m. Deze wandeling kost me zo’n anderhalf uur en ik zie een jonge ree en heel veel mooie uitzichten.

Als ik bij Stablein aankom zit Mandy daar al te wachten. Zij is met de kabelbaan vanuit het dorp omhoog gekomen. Het is koud, vooral door een straffe en frisse wind. Meer kleren aan dus. Rond 10:00 uur gaan we op pad. Eerst flink steil en daarna heerlijk geleidelijk over een breed en goed begaanbaar pad (919). Na een klein uurtje splitst de weg zich. Wij gaan rechtdoor naar de hut, maar je kunt hier ook naar rechts naar de “Wildes Mannle” op 3023 m. Even later gaan we het Ruhegebiet Ötztaler Alpen in en vlak daarna komen we bij een beek, de Rofenbach, waar we via een bruggetje overheen gaan. De beek voert het smeltwater af van de prachtig boven ons gelegen Rofenkarferner (gletsjer). Hierna volgt een flink steile beklimming. Langzaam maar zeker vorderen we en tegen 12:00 uur zijn we bij de Breslauer Hütte. We eten weer heerlijke Kaiserschmarren en drinken een kopje thee en zetten natuurlijk weer een welverdiende stempel. Dat is al de derde!

Na een klein uurtje gezeten te hebben, aanvaarden we toch maar de terugweg. Deze gaat voorspoedig en onderweg hebben we prachtige uitzichten. Binnen een uur zijn we weer bij Stablein en samen nemen we de kabelbaan terug naar het dorp. ’s Middags doen we een paar boodschapjes en laten we de benen even bijkomen in een heerlijk bad. Ook lekker om op te warmen van de koude wind. Verder doen we niet zoveel en ook deze wandeldag is dus alweer voorbij.

4 juli 2007

Vannacht heeft het weer flink geregend en als we wakker worden, regent het nog. Dit alles overigens geheel volgens de voorspellingen. Hopelijk kloppen die ook voor vanmiddag en de komende dagen! Vanwege het weer en de toch wel flinke wandeling van gisteren, besluiten we om met de bus naar Sölden te gaan. Met onze Ötztalcard rijden we gratis met de bussen in het dal en maken we ook gratis gebruik van de kabelbanen. Ideaal dus. Het is alleen wel jammer dat in onze eerste vakantieweek de bus nog niet zo vaak rijdt. Dat betekent dat we de bus van 8:00 uur moeten hebben en dus dat we een beetje moeten opschieten met het ontbijt.

Om 8:30 uur zijn we in Sölden en we kijken er wat rond en bezoeken diverse buitensportzaken. We zijn op zoek naar een gore-tex broek zodat we niet weer zo nat regenen als twee dagen geleden. Niet te vinden. Er zijn wel echte regenpakken, skibroeken en sneldrogende broeken, maar een broek die, net als onze jassen, wel water- en winddicht is, maar ook ademt, is niet te vinden. Om 10:00 uur hebben we alle winkels al gehad en na een korte periode van droog weer begint het weer te regenen. En flink ook. We duiken een conditorei in waar het bloedheet is. We drinken wat. En nog wat, maar het regent nog steeds. We kunnen nog niet terug naar Vent in verband met de dienstregeling van de bussen. We besluiten met de kabelbaan de Gaislachkogl op te gaan. Niet dat er boven veel te zien is, maar om de tijd te doden. Boven, op ruim 3000 m hoogte sneeuwt het. We drinken een kopje thee en gaan daarna weer naar beneden en terwijl we dalen klaar het even op. We hebben zowaar een mooi uitzicht. Dit is een plek om met mooi weer nog eens terug te komen.

Met de bus van 13:30 uur gaan we weer naar huis. Mandy doet een dutje want ze is niet zo lekker. Ik besluit van de (tijdelijke?) periode van goed weer gebruik te maken en ga een stukje wandelen. Ik ga naar Feldkögele op 2018 m. Over de weg loop ik Vent uit naar het noorden en na ongeveer 1 km ga ik links een pad op. Via een steile maar korte klim bereik ik een klein meertje in een kom tussen de berg en een flinke stapel rotsen. Ziet er leuk uit en (belangrijker) ik verdien weer een stempel. Aan de andere kant daal ik weer af, maar dat doet kennelijk vrijwel niemand, want het pad is slecht en moeilijk te vinden. Via de weg loop ik weer een stukje terug, maar ongeveer op het punt waar ik eerder de weg heb verlaten, steek ik nu de rivier over. Op die manier loop ik het rondje “Rundum Vent” want ik kom het dorp aan de zuidkant weer binnen. Ondertussen is er van de opklaring weinig meer over en het spettert zelfs weer een beetje. Gelukkig niet veel overigens. Ik ben precies op tijd terug voor tea-time waar ik graag gebruik van maak. De rest van de dag gebeurt niet veel bijzonders. We hopen op beter weer voor morgen.

5 juli 2007

Om 9:30 uur verzamelen we met een groepje andere wandelaars voor het hotel voor de “gletsjer-foto-safari” met gids. Het weer is slecht: zwaarbewolkt en het miezert. Desondanks gaan we met de kabelbaan omhoog naar Stablein. Halverwege de vaart omhoog gaat de regen over in sneeuw. Is dit de bedoeling? Toch wel; de gids zegt dat het over een uurtje beter weer zal worden. We zullen zien. Iedereen pakt zich goed in met mutsen, sjaal en handschoenen en dan gaan we op weg. De gids houdt een erg laag tempo aan, maar we vorderen gestaag. We lopen richting de Breslauer Hütte maar we slaan halverwege af richting de Wildes Mannle. Dit pad volgen we een tijdje en we stijgen, ondanks het lage tempo, toch erg snel. Als we op zo’n 2800 m hoogte zijn, gaan we rechtdoor, waar het “eenvoudige pad” richting de Wildes Mannle rechtsaf gaat.

We lopen over de kam van een soort puinberg omhoog; een zijmorene? Het sneeuwt ondertussen flink, het waait erg hard, het is donker en koud. Fijne zomervakantie! Belangrijker is dat de wind en de sneeuw het lastig maakt om lekker door te stappen. Dat gaat dus ook maar moeizaam. Als we de kam verlaten, staan we aan de voet van de gletsjer. Hier nemen we even pauze en eten we een broodje. Niet te lang, want het is echt koud, zeker als je stil staat.

Na een korte stop gaan we dus weer verder. We klimmen nog een klein stukje en stappen dan de gletsjer op. De gids benadrukt dat we alleen over het pad mogen lopen en terecht want er zitten een paar flinke gletsjerspleten vlak langs het pad. Geen goed idee om daar in te vallen. Wel erg indrukwekkend overigens. We lopen ruim een halfuur over de gletsjer en dalen dan een klein stukje af om bij de Berglauer Hütte aan te komen.

We zijn door en door koud en erg moe – lopen over sneeuw en ijs is veel zwaarder dan over over een normaal pad – dus de hut is welkom. We zitten een heerlijk uurtje in de hut en dalen dan over het ondertussen bekende pad af richting Stablein en vervolgens met de kabelbaan naar Vent. Het was een mooie en erg indrukwekkende belevenis, maar het was ook erg koud en erg slecht weer waardoor we weinig van de mooie omgeving hebben kunnen genieten. Jammer.

6 juli 2007

Als we wakker worden, ziet het weer er redelijk uit: zon en bewolking wisselen elkaar af maar het is tenminste droog. We besluiten naar de Vernagthütte (Würzburger Haus) te lopen op 2755 m. Een flinke wandeling van zo’n 4 uur heen en 3 uur terug. Als we 10 minuten onderweg zijn, begint het te spetteren. Jammer, maar gelukkig zet het ook niet echt door.

We lopen richting Rofenhöfe (902) en daarna nog een halfuurtje over dezelfde weg verder. Dan slaan we rechtsaf voor een flinke en steile klim van zo’n 300 m (pad 920). Vervolgens lopen we een heel eind min of meer vlak en draaien we het dal van de Vernagtbach in. Hier begint het harder te regenen en vooral ook harder te waaien. We hebben de wind tegen en het waait en regent soms zo hard dat we even moeten stoppen. Uiteindelijk komen we toch bij het einde van het dal. Hier zijn we enigszins beschut en maken we ons op voor de laatste steile klim van 150 m naar de hut. Deze klim gaat prima en tegen 13:30 stappen we de hut binnen. Het is hier nog geen 5 °C.

Omdat we behoorlijk koud en nat zijn, is het tijd voor warme thee en Kaiserschmarren. Lekker! Na een uur in de hut beginnen we aan de afdaling. Er zijn meerdere opties, maar we besluiten de kortste en makkelijkste weg te kiezen: dezelfde weg als de heenreis. Gelukkig is het ondertussen droog en de zon laat zich zelfs even zien. Dat duurt een uurtje en dan begint het toch weer te spetteren. We komen dan al vrij snel op het goede pad richting Rofenhöfe en daarna richting Vent waar we om 17:30 uur aankomen. Het was een lange wandeling en we liggen dan ook vroeg in ons mandje.

7 juli 2007

De vooruitzichten voor vandaag zijn voor de verandering weer eens goed en als we wakker worden ziet het er redelijk uit. Omdat Mandy van de afgelopen dagen nogal moe is, besluiten we te splitsen. Ik neem de bus van 9:00 uur richting Sölden (vanaf vandaag rijdt de bus vrijwel elk uur). In Sölden neem ik de kabelbaan naar het Mittelstation van de Gaislachkögl op 2174 m hoogte. Bij het station ga ik links af een dalend pad (918) op richting Gaislachalm. Vlakbij Hochgaislach draai ik rechtsaf de Via Alpina richting Vent op.

Na een tijdje ga ik rechtsaf richting de Gaislachkögl. Het gaat meteen steil omhoog. Via talloze bochten klim ik 550 m naar de Gaislacher See, een leuk gletsjermeer. Bij het meer eet ik een broodje en rust ik even uit. Ondanks het goede weer, moet de fleecetrui wel aan, wand het is hier fris. Na een kwartiertje begin ik aan de laatste klim van zo’n 350 m naar de hut. Deze klim is bijzonder steil, soms meer dan 45° en ik vorder dan ook erg langzaam. In vrijwel elke bocht moet ik even uitblazen maar uiteindelijk kom ik toch boven. Het is dan 12:30 uur en ik heb dan zo’n 1000 m geklommen in ongeveer 3 uurtjes.

Mandy staat me boven al op te wachten. Zij heeft de bus van 11:00 uur genomen nadat ze in Vent nog een paar souvenirs heeft gekocht. Ze was om 11:45 boven. We maken een paar foto’s op de top van de Kögel en daarna ploffen we op het terras neer voor een warme chocolademelk. Het is in het laatste halfuur flink opgeklaard en prachtig weer geworden. Zelfs hier op meer dan 3000 m hoogte is het heerlijk vertoeven in een T-shirtje. We zitten bijna 3 uur boven te genieten van de zon en het uitzicht. We kunnen zelfs de Wildspitze (3774) – de hoogste berg van de regio – zien.

Met de kabelbaan gaan we samen naar beneden. In Sölden kijken we nog even in een buitensportzaak naar stokken. Een halfuur later staan we weer buiten met stokken, 2 goede waterdichte maar ademende broeken (zijn bestaan dus tocht), schoenvet en een regenzak voor Mandy d’r tas. Klasse verkoper! Met de bus gaan we weer naar huis waar we net voor 17:00 uur aankomen. Precies op tijd dus nog voor tea-time. Daarna wassen we een paar kleren en onszelf en gaan we lekker eten. Een heerlijke wandeldag is weer voorbij. Hopelijk volgen er nog een paar van deze dagen.

8 juli 2007

Het is net als gisteren mooi weer. We besluiten daarom de Panoramaweg te lopen van Vent naar de Tiefenbachgletsjer. We smokkelen een beetje want we nemen de kabelbaan naar Stablein. Vervolgens dalen we wel weer een stuk af, maar we hebben ook alvast wat hoogte gewonnen. In de hoogste bocht van de weg tussen Vent en Stablein, slaan we de Panoramaweg (Via Alpina) in.Via een licht stijgend pad gaan we omhoog. Af en toe kruisen we een beekje en som klauteren we over een stapel rotsen en stenen, maar het pad is prima en we gaan lekker.

Wanneer we de Weisschebach kruisen, nemen we even pauze. We zitten hier lekker beschut. Even verderop zien we een leuk meertje en een “stempelpost”. Helaas heeft een of andere onverlaat de stempel mee naar huis genomen. Vervolgens gaat het pad even flink omhoog en daarna een aantal keren omlaag en weer omhoog telkens als we in een zijdalletje een beekje moeten kruisen.

Tegen 13:30 uur komen we aan bij het restaurant en enorme (en enorm lege) parkeerterrein van de Tiefenbachgletsjer op bijna 2800 m hoogte. We eten wat in het restaurant en gaan daarna met de kabelbaan nog een stukje verder omhoog naar zo’n 3250 m. Hier hebben we een prachtig uitzicht op de omgeving, de Wildspitze en andere toppen en gletsjers. We lopen wat door de sneeuw, genieten een tijdje van het uitzicht en dalen dan weer af. Met de bus van 15:30 uur gaan we weer naar Sölden en om 17:00 uur zijn we weer in het hotel.

9 juli 2007

De voorspellingen voor vandaag zijn dramatisch en als we wakker worden regent het ook; hoewel niet echt hard. We besluiten om niet te gaan wandelen maar naar het Aqua-Dome in Längeveld te gaan. Met de bus gaan we naar Sölden en met een andere bus naar Längeveld. Tegen 10:30 uur komen we aan bij het Aqua-Dome. Dit is een enorm complex van baden, sauna’s, een spa, fitness. Met onze Ötztalcard kunnen we 3 uur gratis het badengedeelte in. Dat is voldoende en als extra’s boeken we ook een massage en nemen we een zonnebankje. Daartussendoor zwemmen we binnen en buiten of zitten we in een bubbelbad of een bad met warm en zout bronwater. Het is overigens de hele ochtend droog en zelfs af en toe zonnig.

Om 13:30 uur staan we weer buiten en we gaan op weg naar de bushalte. Halverwege deze wandeling van 15 minuutjes, barst de hemel op: we krijgen een enorme plensbui op ons hoofd. Gelukkig kunnen we schuilen onder een afdakje, maar nat zijn we wel. Als het een beetje rustig is geworden, lopen we toch maar door en we duiken de eerste de beste kroeg in. Dit blijkt een chique restaurant te zijn, maar men verblikt of verbloost niet. We moeten driekwartier op de bus wachten en nemen dus lekker wat te eten en te drinken en gaan later met de bus weer naar het hotel. Om 17:00 uur zijn we weer thuis.

10 juli 2007

Als we wakker worden is het buiten wit. Het heeft gesneeuwd en sneeuwt nog steeds. De voorspellingen laten al een paar dagen weten dat het vandaag – en zeker morgen – echt beter weer wordt, maar helaas. Ondanks de sneeuw, besluiten we toch er op uit te gaan. We gaan vandaag naar Hörnle op 2406 m hoogte.

We lopen Vent op richting de Martin Busch Hütte. Na de eerste korte klim van dit pad slaan we rechtsaf. We lopen over een smal, maar goed pad redelijk steil omhoog, omgeven door…wit. Alles is wit van de sneeuw, maar het pad is goed begaanbaar. Het is min of meer droog en af en toe breekt heel voorzichtig zelfs de zon even door. We hebben dan een prachtig uitzicht op de omgeving en op Vent. Het lijkt wel winter. We vorderen prima en na anderhalf uur zijn we er bijna. We zitten dan ondertussen boven de boomgrens en dus ook niet meer beschut. Het pad is daardoor wat minder goed begaanbaar en Mandy vindt het wel best zo. Zelf loop ik nog even door om te proberen toch Hörnle te bereiken. Dat gaat opmerkelijk makkelijk, want na een kwartiertje ben ik er. Helaas ontbreekt ook bij deze stempelpost de stempel en is het net op het moment dat ik boven ben flink bewolkt zodat ik geen mooi uitzicht heb. Meer valt hier niet te beleven dus ik ga snel weer naar beneden, waar Mandy wacht. Samen dalen we verder af en iets over 12:00 uur zijn we weer in het hotel.

We schuiven aan voor de lunch en doen daarna even een spelletje. Het weer klaart op en ik besluit een poging te doen om de Wildes Mannle te bereiken. We zijn er al twee keer dichtbij geweest, maar nog niet echt op de top. Met de kabelbaan ga ik naar Stablein. Daarna zet ik er flink de pas in. Al snel bereik ik het punt waar het pad naar de Wildes Mannle afbuigt van het pad naar de Breslauer Hütte. Ondanks de sneeuw van vanochtend is ook dit pad prima en ik vorder snel. Als ik bijna op het punt kom waar de gemakkelijk route naar de Wildes Mannle afbuigt van het pad dat we tijdens de gletsjer-foto-safari namen, komt er vanuit het dal heel snel een dichte nevel opzetten. De zon verdwijnt, het wordt kouder en begint weer wat de sneeuwen, maar belangrijker, het zicht neemt flink af. Hoewel ik nog maar zo’n 200 m hoef te klimmen, besluit ik toch terug te gaan. Helaas. Gelukkig is het pad ondertussen bekend terrein en al snel ben ik weer bij Stablein. Deze hut blijkt overigens nu ook open te zijn en ik haal even een stempel op. Daarna ga ik weer met de kabelbaan naar beneden. Mandy is verrast maar wel blij dat ik er weer ben en geen risico’s heb genomen.

11 juli 2007

Ondanks de mooie beloften is het weer slecht weer als we wakker worden. Desondanks gaan we na het ontbijt naar Sölden. We willen met de kabelbaan naar de Rotkogelhütte (2660 m) om vandaar naar de Schartzkogel (3016 m) te lopen en daarna nog wat bij de Rettenbachgletsjer te wandelen. Helaas blijkt de stoeltjeslift kapot te zijn en het is niet duidelijk hoelang dit gaat duren. Omdat het ook weer eens regent, heeft het eigenlijk ook geen zin om echt omhoog te gaan. Er is geen uitzicht en het is wel koud. We gaan met de bus terug naar Vent, waar we om 10:00 uur aankomen. We besluiten “dan maar” naar Hochjochhospitz (2412 m) te lopen. Richting Rofenhöfe en dan nog 2 uur verder. Als we een kwartiertje onderweg zijn begint het weer te regenen en sneeuwen. We hebben hier zo de balen van dat we omdraaien, naar het hotel gaan, de koffers inpakken naar huis gaan. Al dagen lang zijn de weersvoorspellingen goed, en al dagen lang is het weer ronduit slecht. We hebben er geen zin meer in. Om 11:00 uur rijden we weg, maar niet voordat we bij de VVV een zilveren wandelmedaille hebben opgehaald: we hebben minimaal 8 stempels verdiend. We rijden vrijwel in een stuk door en ’s avonds om 23:00 uur zijn we weer thuis en we slapen weer in ons eigen bedje. Vent en het Ötztal zijn mooi en je kunt er prima wandelen, maar het weer zat deze keer niet mee. Het is niet anders.